Jezus «pełen Ducha Świętego» (Łk 4, 1), wchodzi w głąb pustyni z dala od ludzi, aby doświadczyć swej absolutnej zależności od Ojca. Jezus doświadcza głodu i ten właśnie moment osłabienia wykorzystuje Zły, który kusi, próbując zniszczyć samo jądro tożsamości Jezusa jako Syna Bożego: jego całkowite i bezwarunkowe przylgnięcie do Ojca. My chrześcijanie, z oczami wpatrzonymi w Chrystusa zwycięzcę zła, czujemy się dziś zachęceni do wejścia na drogę Wielkiego Postu. Nakłania nas do tego pragnienie autentyczności: być w pełni tym, kim jesteśmy, uczniami Jezusa, a wraz z Nim dziećmi Boga. Dlatego chcemy pogłębiać nasze przylgnięcie do Jezusa Chrystusa i do Jego planu życia, którym jest Ewangelia: «Nie samym chlebem żyje człowiek» (Łk 4, 4).
Tak jak Jezus na pustyni, uzbrojeni w mądrość Pisma jesteśmy wezwani do głoszenia w naszym konsumpcyjnym świecie, że człowiek jest stworzony na skalę bożą i że może tylko wtedy zaspokoić swój głód szczęścia, kiedy szeroko otworzy drzwi swojego życia na Jezusa Chrystusa Odkupiciela człowieka. Oznacza to pokonywanie wielu pokus, które mają na celu umniejszenie naszego ludzko-boskiego powołania. Za przykładem i z siłą Jezusa kuszonego na pustyni zdemaskujemy wiele kłamstw, które systematycznie wmawiają nam media społecznego przekazu i pogańskie środowiska, w których żyjemy.
Święty Benedykt w rozdziale 49 swojej Reguły "O zachowaniu Wielkiego Postu" napomina, aby «usiłować naprawić w tych świętych dniach wszelkie zaniedbania innych okresów (...), oddawać się zaś modlitwie zmieszanej ze łzami, czytaniu, skrusze serca i wyrzeczeniu (...). Niechaj każdy ponad wyznaczoną sobie miarę z własnej woli ofiaruje coś Bogu w radości Ducha Świętego (...) i niech wygląda świętej Paschy pełen duchowej radości i tęsknoty».
