Ks. Jan Piotr Pajkert - ur. 21.06.1887, zm.24.10.1964

Urodził się 21 czerwca 1887 r. w Radomiu, jako syn Józefa i Rozalii z domu Burhardt. Ukończył Szkołę Handlową Lorentza w Radomiu. W 1906 r. złożył egzaminy z czterech klas gimnazjalnych w Męskim Progimnazjum w Sandomierzu i wstąpił do miejscowego Seminarium Duchownego. W 1912 r. otrzymał święcenia kapłańskie z rąk biskupa sandomierskiego Mariana Ryxa. 20 marca 1912 r. został wikariuszem w Siennie, a następnie w Goźlicach i Koprzywnicy.

Po wybuchu wojny, za zgodą bp. Mariana Ryxa, został kapelanem 75. Dywizji Piechoty, w której szeregach służyło ponad 10 tys. Polaków. Na froncie przebywał razem z żołnierzami, a nie przy sztabie armii, jak to było w zwyczaju w armii rosyjskiej. Wielokrotnie interweniował w dowództwie dywizji w sprawie obiektów kościelnych narażonych na zniszczenie w trakcie działań wojennych.

4 grudnia 1917 r. arcybiskup mohylewski Edward Ropp mianował go dziekanem I Korpusu Polskiego w Rosji, dowodzonego przez gen. Józefa Dowbor-Muśnickiego. Zorganizował od podstaw duszpasterstwo Korpusu. Pozytywnie o jego pracy pisał dowódca Korpusu gen. Dowbor-Muśnicki: „Księdzu Pajkertowi powierzono organizację duchowieństwa w Korpusie i nadanie kierunku jego pracy. Duchowieństwo korpusowe stało na wysokości swoich zadań kapłańskich”. 5 lutego 1918 r. podczas bitwy z bolszewikami o Osipowicze pod Bobrujskiem ksiądz Pajkert podniósł na duchu żołnierzy po nieudanym przeciwnatarciu, pomógł przełamać kryzys w szeregach, a po zajęciu miasta uchronił ludność przed odwetem wzburzonych żołnierzy.

W maju 1918 r., po rozwiązaniu Korpusu, powrócił do diecezji sandomierskiej. 1 lipca 1918 r. został kapelanem Szpitala Św. Kazimierza w Radomiu, a następnie prefektem w szkole powszechnej. 9 listopada 1918 r. został mianowany Naczelnym Kapelanem Wojsk Polskich. Dokonał trudnego zadania zorganizowania służby duszpasterskiej w tworzącym się Wojsku Polskim. 10 grudnia 1918 r., po reorganizacji Ministerstwa Spraw Wojskowych stanął na czele Konsystorza Polowego Rzymsko-Katolickiego.

Gdy 5 lutego 1919 r. Ojciec Święty Benedykt XV mianował pierwszym biskupem polowym Wojska Polskiego księdza Stanisława Galla, opuścił swoje stanowisko. W tym samym miesiącu bp Gall mianował go wikariuszem generalnym. W 1921 r. etat wikariusza generalnego został zlikwidowany. 1 marca 1922 r. został mianowany dziekanem Marynarki Wojennej. W 1924 r. został urlopowany i wyjechał do Paryża, gdzie przez 10 miesięcy studiował w szkole Nauk Politycznych i Społecznych. 1 października 1925 r. został mianowany dziekanem Okręgu Korpusu nr II w Lublinie. Przyczynił się do odbudowy opuszczonej w 1915 r. cerkwi pułkowej z przeznaczeniem na Kościół Garnizonowy. 1 października 1933 r. biskup polowy WP Józef Gawlina konsekrował świątynię. 30 kwietnia 1939 r. ks. Pajkert został przeniesiony w stan spoczynku. Po wkroczeniu Niemców do Lublina wyjechał do Warszawy. Kiedy wybuchło powstanie, z ulicy Smolnej, gdzie mieszkał, Niemcy ewakuowali ludność cywilną do obozu przejściowego w Pruszkowie. Po kilku dniach, przekupując strażników, ks. Pajkert wydostał się z obozu pruszkowskiego i piechotą dotarł do Grodziska Mazowieckiego. Osiadł w tym mieście jako rezydent. Odprawiał Msze Św. w kaplicy przyszpitalnej.

Zmarł 24 października 1964 r. w Grodzisku Mazowieckim. Spoczywa na miejscowym cmentarzu.

Ks. Pajkert był odznaczony m.in. Krzyżem Niepodległości, Krzyżem Walecznych, Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, Medalem za Wojnę 1918-1921 i międzysojuszniczym Medaille Interallie de la Victoire. W 1919 r. został kanonikiem Kapituły Katedralnej Sandomierskiej, a w grudniu 1934 r. szambelanem papieskim.


______

Autor: B. Szwedo, Niebanalne życiorysy, Dwutygodnik Ordynariatu Polowego Wojska Polskiego "Nasza Służba" 2014, Rok XXIII, nr 7 (486), s. 11























statystyka
+ Parafia Rzymsko-Katolicka pw. św. Jana Chrzciciela w Radomiu / Fara.Radom.pl