Ks. Stanisław Skurski - ur. 14.10.1898, zm. 20.05.1975
Urodził się 14 października 1898 roku we Wsi Bzin, gmina Bliżyn. Po ukończeniu szkół w Skarżysku Kamiennej wstąpił do Seminarium Duchownego w Sandomierzu. W 1925 roku przyjął święcenia kapłańskie z rąk biskupa Pawła Kubickiego, a następnie pracował jako wikariusz w Olesku, Policznej, Szydłowcu, Odechowie i Kozienicach. Od 1937 roku przez 17 lat był proboszczem parafii Wszechświęte koło Opatowa. Po wyzwoleniu, nieznani sprawcy napadali kilkakrotnie plebanię, kilkakrotnie też nasyłano na mieszkanie proboszcza żołnierzy rosyjskich, którzy skonfiskowali mu cały dobytek.
W latach powojennych ksiądz Skurski zaangażował się aktywnie w życie polityczne. Początkowo działał w PSL Stanisława Mikołajczyka i odnosił się wrogo do poczynań komunistów. W odwet za to został pozbawiony prawa głosu w czasie wyborów do sejmu 1947 roku. Widząc rozgromienie opozycji antykomunistycznej, ksiądz Skurski zmienił orientację polityczną i w 1949 roku wstąpił do ZSL, podejmując pracę w jej Naczelnym Komitecie Wykonawczym w Warszawie. Rozżalony brakiem awansu i przeniesienia na większą parafię, dał się skusić władzom komunistycznym i podjął z nimi współpracę. Zaczął wychwalać przemiany społeczne oraz sojusz polsko-radziecki, a w 1950 roku został członkiem zarządu Głównej Komisji Księży przy ZBoWiD w Warszawie, wiążąc się w ten sposób ze środowiskiem tzw. "księży patriotów". Wszedł również do przymusowego zarządu "Caritasu", powołanego przez rząd. Doprowadziło to do konfliktu księdza Skurskiego z kurią sandomierską, która nie wydała mu zezwolenia na tego typu działalność.
Proboszczem parafii pw. św. Jana Chrzciciela w Radomiu został w wyniku brutalnej presji władz komunistycznych na kurię biskupią. Obsada głównych parafii w największym mieście diecezji, jakim był Radom, była dla rządu PRL sprawą prestiżową. Już w styczniu 1954 roku biskup sandomierski został wezwany do Kielc celem przeprowadzenia rozmowy w sprawie wakującego probostwa parafii pw. św. Jana Chrzciciela. Spór trwał kilka miesięcy, ale władze żądały nominacji Kosińskiego, powołując się na swój dekret o obsadzie stanowisk duchownych z 9 lutego 1953. W takiej sytuacji 25 maja 1954 roku biskup Lorek wydał decyzję w sprawie powierzenia parafii farnej w Radomiu księdzu Skurskiemu, podkreślając, że czyni to "wbrew własnemu przekonaniu".
Z polecenia rządu ksiądz Skurski zorganizował w 1954 roku w Radomiu zebranie Komisji Duchownych i Świeckich Działaczy Katolickich, gdzie gloryfikowano sukcesy budownictwa socjalistycznego. Zaangażował się również w działalność PAX-u, uczestniczył regularnie w spotkaniach przedwyborczych w radomskich szkołach i zakładach pracy. Owo popieranie polityki rządu w okresie represji stalinowskich w Polsce wywołało niechęć wobec proboszcza Skurskiego wśród wiernych, duchowieństwa diecezji sandomierskiej oraz stały konflikt z biskupem Janem Lorkiem.
W 1955 roku władze zauważyły pewną zmianę w postawie proboszcza Skurskiego. Usiłował usunąć lewicowych działaczy z "Caritasu" i uchylał się od uczestnictwa w zebraniach jego zarządu. W następnym roku zaczął wzywać do bojkotu Komisji Duchownych i Świeckich Działaczy Katolickich, nie zamierzał jednak rezygnować zupełnie z działalności politycznej, wspierającej rząd. Po przemianach, jakie zaszły w Polsce w 1956 roku, biskup Jan Lorek, wsparty przez radomskich parafian, wymógł na nim rezygnację z probostwa parafii pw. św. Jana Chrzciciela. 4 maja 1957 roku, po niespełna 3 latach pracy w Radomiu, ksiądz Skurski został skierowany do Szydłowca. Zmarł 20 maja 1975 roku i został pochowany na szydłowieckim cmentarzu parafialnym.
______
Autor: Kościół św. Jana Chrzciciela w Radomiu, pod redakcją D. Kupisz, Wydawnictwo Naukowe Instytutu Technologii Eksploatacji - PIB
