Święty Tomasz z Akwinu komentując owo stwierdzenie, pisze, iż “wydaje sie oczywiste, że tytuł pasterza pasuje do Chrystusa. Bo podobnie jak pasterz prowadzi paść swoje owce, tak Chrystus posila wiernych duchowym pokarmem, swoim własnym Ciałem i swoją własną Krwią”. Wszystko zaczęło się wraz z Wcieleniem i Jezus czynił to przez całe swoje życie, aż do swej odkupicielskiej śmierci i swego zmartwychwstania. Po zmartwychwstaniu powierzył wypasanie Piotrowi, Apostołom i Kościołowi po wsze czasy.
Poprzez swych pasterzy Chrystus przekazuje swoje Słowo, rozdziela swoją łaskę w sakramentach i prowadzi swoje stado ku Królestwu. On sam oddaje siebie jako posiłek w sakramencie Eucharystii, przekazuje Słowo Boga i Jego nauki, i troskliwie prowadzi swój Lud. Jezus wystarał się dla swego Kościoła o pasterzy, podług serca, to znaczy ludzi, którzy działając w Jego osobie przez sakrament święceń, oddają swoje życie za swe owce, z miłością pasterską, w pokornym duchu służby, z łagodnością, cierpliwościa i siłą. Święty Augustyn często mówił o tej wymagającej cierpliwości pasterza: “nie opuszcza mnie troska o godne spełnienie tego urzędu. (...) Choć z jednej strony przeraża mnie, że jestem dla was, z drugiej pociesza mnie to, że jestem z wami. Dla was jestem biskupem, z wami chrześcijaninem”.
I każdy z nas, chrześcijan, pracujemy wspomagając pasterzy, modlimy się za nich, miłujemy ich i jesteśmy im posłuszni. Jesteśmy rówież pasterzami dla braci, wzbogacając ich o otrzymane łaski i naukę, dzieląc się troskami i radościami, całym sercem pomagając wszystkim. Poświęcamy całe swoje życie tym wszystkim wsród których żyjemy, w sferze życia rodzinnego, społecznego i zawodowego, oddając życie za nich wszystkich w duchu Chrystusa, który nie przyszedł, aby Mu służono, lecz aby służyć (Mt 20,28).
