Dialog ten mógłby być także naszym dialogiem: pośród burzliwych wód tego świata wysilamy się, by płynąc pod prąd szukać dobrego połowu głoszeniem Ewangelii, by uzyskać owocną odpowiedź...
I to właśnie wtedy nieubłaganie dopada nas twarda rzeczywistość; nie starcza nam sił. Potrzeba nam czegoś więcej, ufności w Słowo Tego, który obiecał nam, że nigdy nie zostawi nas samych. «Mistrzu, całą noc pracowaliśmy i niceśmy nie ułowili. Lecz na Twoje słowo zarzucę sieci» (Łk 5, 5). To zdanie Piotra możemy rozumieć także w kontekście słów Maryi podczas wesela w Kanie: «Zróbcie wszystko, cokolwiek wam powie» (J 2, 5). Efekty naszej pracy wypełniają się jedynie dzięki woli Pana.
Mimo tego, że jesteśmy grzesznikami: «Odejdź ode mnie, Panie, bo jestem człowiek grzeszny» (Łk 5,8). Święty Ireneusz z Lyonu odkrywa pewien pedagogiczny aspekt grzechu: ten, kto jest świadomy swojej grzesznej natury, jest także w stanie uznać swoją kondycję stworzenia. A dzięki tej świadomości możemy stanąć przed Bogiem Stwórcą, który nas przekracza.
Jedynie ten, kto tak jak Piotr, potrafi uznać swoje ograniczenie, jest w stanie uznać, że owoce jego apostolskiej pracy nie zależą od niego, lecz od Tego, który posłużył się nim jak narzędziem. Pan wezwał Apostołów, aby zostali rybakami ludzi. Lecz tym prawdziwym rybakiem jest On sam, a dobry uczeń może być najwyżej siecią, która zbiera połów. A ta sieć jest skuteczna, jeśli działa tak jak Apostołowie: porzucają wszystko, aby iść za Panem.
