Przeżywamy piątą niedzielę w ciągu roku. Słowo Boże uczy nas dzisiaj, że jako chrześcijanie mamy być solą ziemi i światłem świata, czyli tymi, którzy, choć nieliczni, wyznaczają kierunek, w którym należy iść.
W promieniach słońca nasze oko nie widzi barw światła. Zauważamy je dopiero wtedy, gdy rozszczepi je bryła pryzmatu. Wówczas stajemy zadziwieni cudem tak bliskim, a bez pryzmatu niedostępnym. Chrześcijanin, który żyje blisko Jezusa Światłości świata, jest jak przezroczysta przestrzeń, która przyjmuje blask Światłości, a co najważniejsze, odbija Jego promienie i przekazuje w bardzo konkretnych i potrzebnych ludzkości barwach.
Izajasz wskazuje na to, że miłosierdzie jest tym pryzmatem, w którym Światłość może odbić się w duszy i postawach osoby oraz promieniować na bliźnich tak, żeby odcisnąć w ich sercach dotyk samego Boga (I czytanie). Światłość stanie się widoczna jak zorza, gdy podzielisz się z człowiekiem głodnym chleba lub miłości czy radości, gdy tułającego się ugościsz w swoim domu i sercu, a przygnębionego pocieszysz i jego duszę nasycisz nadzieją.
Święty Paweł, żyjąc w głębokiej zażyłości z Chrystusem, był promieniem dla ludzkości. Błyszczał mocą Jezusa, a nie własnym słowem i mądrością, dlatego świadectwo Apostoła Narodów miało nieprzeciętną siłę przekonywania i wzbudzania wiary w ludziach (II czytanie).
Tęcza, zorze polarne, romantyczny blask nieba rozświetlonego wschodzącym lub zachodzącym słońcem to fascynujące zjawiska świetlne, które można obserwować codziennie, a jednak każdego dnia ich obraz jest zupełnie wyjątkowy. Również każdy chrześcijanin jest pryzmatem, który odbija i przekazuje promienie Światłości na swój wyjątkowy i niepowtarzalny sposób.
