XXVI Niedziela Zwykła

Dzisiaj oto ojciec i właściciel winnicy prosi swych dwóch synów: «Dziecko, idź dzisiaj i pracuj w winnicy» (Mt 21,29). Jeden mówi "tak", i nie idzie. Drugi mówi "nie", i idzie. Żaden z nich nie dotrzymuje słowa.

Z pewnością ten, który mówi "tak" i pozostaje w domu nie zamierza zwieść swego ojca. To zwykłe lenistwo, nie tylko"“lenistwo aby pracować", ale także do refleksji. Jego motto: "Co mnie obchodzi, co wczoraj powiedziałem?".

Tego, co powiedział "nie", owszem obchodzi, co powiedział wczoraj. Ma wyrzuty sumienia wobec ojca. Z bólu zdobywa się na odwagę, by naprawić błąd. Koryguje fałszywe słowo dobrym czynem. "Errare, humanum est?". Tak, ale jeszcze bardziej ludzka - i bardziej odpowiadające wewnętrznej prawdzie w nas wpisanej - jest poprawa. Chociaż jest to trudne, ponieważ oznacza upokorzenie się, schowanie dumy i odrzucenie próżności. Napewno nie raz przeżywaliśmy takie chwile: cofnąć przedwczesną decyzję, lekkomyślny wyrok, niesprawiedliwą ocenę... Potem przychodzi ulga: - Dziękuję Ci, Panie!

«Zaprawdę, powiadam wam: Celnicy i nierządnice wchodzą przed wami do królestwa niebieskiego» (Mt 21,31). Święty Jan Chryzostom podkreśla psychologiczne mistrzostwo Pana wobec tych "kapłanów", «Nie rzuca im prosto w twarz: 'Dlaczego nie uwierzyliście Janowi?', lecz najpierw konfrontuje ich - co jest znacznie bardziej dotkliwe - z celnikami i prostytutkami. W ten sposób zarzuca im przez wyrazistość faktów zło zachowania pełnego ludzkich uprzedzeń i pustej chwały».

W tej scenie być może brakuje nam obecności trzeciego syna, pośredniego, w którego zachowaniu byłoby łatwiej nam rozpoznać siebie i prosić o przebaczenie, nas zawstydzonych. Za zgodą Pana wyobraźmy sobie, że on istnieje, i słyszymy jak odpowiada swemu ojcu, przygaszony: "Być może tak, być może nie...". A ktoś mówi, że słyszał na koniec: "Jest szansa, że być może, kto wie...'.