Przeżywamy XXXII niedzielę zwykłą w ciągu roku. W Ewangelii usłyszmy o ubogiej wdowie, która wrzuciła do skarbony dwa pieniążki, czyli jeden grosz. Było to jednak wszystko, co miała, całe swe utrzymanie.
Dzisiejsza Ewangelia przedstawia Chrystusa Mistrza, który mówi o oderwaniu się, jakie powinniśmy przeżywać. Przede wszystkim chodzi o oderwanie od uznania, którego poszukujemy: «Strzeżcie się (...) pozdrowień na rynku, pierwszych krzeseł w synagogach i zaszczytnych miejsc na ucztach» (Mk 12,38-39). Jezus przestrzega nas przed złym przykładem uczonych w Piśmie.
Po drugie, chodzi o oderwanie się od rzeczy materialnych. Jezus Chrystus wychwalał ubogą wdowę, użalając się nad fałszem pozostałych: «Wszyscy wrzucali z tego, co im zbywało, ona zaś [wdowa], ze swego niedostatku» (Mk 12,44).
Kto nie przeżyje uwolnienia od doczesnych dóbr, wciąż pozostaje napełniony swoim "ja", nie umie kochać. W takiej duszy "nie ma miejsca" dla innych: ani współczucia, ani miłosierdzia, ani uwagi skierowanej na drugiego.
Oto święci dają nam przykład. Oto fakt z życia Św. Piusa X, kiedy był jeszcze biskupem Mantui. Pewien handlarz pisał obraźliwie przeciwko biskupowi. Wielu przyjaciół doradzało mu oskarżenie oszczercy przed sądem, ale przyszły Papież odpowiedział im: «Ten biedny człowiek bardziej potrzebuje modlitwy nieźli kary». I nie oskarżył go, lecz się za niego modlił.
Ale to nie koniec historii. Po jakimś czasie ów handlarz ogłosił bankructwo, bo nie miał powodzenia w interesach. Dopadli go wszyscy wierzyciele i został bez grosza. I pomogła mu tylko jedna osoba: był to ten sam biskup Mantui, który anonimowo wysłał kopertę z pieniędzmi w imieniu Miłosiernej Pani, to znaczy Matki Bożej Nieustającej Pomocy.
Czy ja rzeczywiście żyję w oderwaniu od ziemskich spraw? Czy moje serce jest wolne od rzeczy? Czy moje serce widzi potrzeby innych? «Projektem chrześcijanina, czyli programem Jezusa, jest "serce widzące"» (Benedykt XVI).
