„ ... ”.
______

Autor: ...

„Wojciech z bożej łaski biskup krakowski, wszystkim wiernym obecnym i potomnym, komu o tym wiedzieć należy, czynimy wiadomo, że cech tkacki miasta Radomia powodowany szczególną żarliwością o szerzenie chwały bożej, przez obrzędy i nabożeństwa chrześcijańskie w kościele parafialnym radomskim św. Jana Chrzciciela i dla zbawienia swojego pragnąc modlitwami, jałmużnami i innymi uczynkami miłości pozyskać łaskę boską, utworzył między sobą duchownego pobratymstwa chwalebny związek, który chce nazywać „Tkaczskye braczstwo” i rządzić w taki sposób: każdy brat co tydzień włoży po jednym denarze do będącej przy kolumnie skrzynki albo karbony na to przeznaczonej; skrzynkę dwaj starsi przez braci obrani w potrzebie otworzą, co wypadnie wezmą i klucze schowają. Za te pieniądze, przez braci tkaczów lub przez innych pobożnych złożone, światło lub wosk na świece i co należy do odbywania nabożeństwa w kościele kupią, a coby nadto zostało, nie dzielić pod klątwą między braci ku ich użytkowi , ale na reparację kościoła świętojańskiego obracać będą. Wigilie i msze za grzechy i za umarłych co suche dni w tymże kościele przy zbieraniu jałmużn i głośnym śpiewaniu z pobożnością wyprawiać, na których bracia tkacze i wszyscy do ich cechu przydzieleni po 50 „Ojcze Nasz” i tyleż „Zdrowaś Mario” odmówić pokornie z ofiarowaniem, na nich znajdować się i inne przy tym obowiązki miłości wypełniać mają. My więc, aby w nich i innych wiernych taką żarliwość o chwałę i cześć boską utrzymać i powiększyć, zważywszy tę skłonność do nabożeństwa i roztrząsnąwszy tak chwalebny zamiar, oraz dać im dowód ojcowskiej przychylności i zyskać uczestnictwo w ich bractwie i modlitwach, wszystko rzeczone w ogóle i w szczególe, pochwalając postanowiliśmy zatwierdzić. Aby zaś ustawa i obchody bractwa tem gorliwiej były spełniane i serca przybywających na nabożeństwo ku należytym pobudzały się westchnieniom, również tkacze, jako i wszyscy, którzy na ich obchodach znajdować się będą i ofiarami się do nich przyczyniać, tudzież jałmużnę w wosku lub gotowiźnie złożą, albo w jakikolwiek sposób dadzą wspomożenie i bractwu tkackiemu, a obok tego przy prawdziwym żalu za grzechy ze skruchą wyspowiadają się, uzyskają po 40 dni z zadanej im pokuty odpustu, jak ufni w miłosierdziu Wszechmogącego Boga i powadze jego apostołów św. Piotr i Pawła, niniejszym litośnie udzielamy przez świadectwo tego listu, przy którym pieczęć naszą zawieszono. Działo się i dane w naszym biskupim zamku Iłża, nazajutrz po św. Magdalenie roku pańskiego 1423”.
______

Autor: Radom i jego kościoły, J. Gacki, 1999, s. 51

„Sbigneus miseracione divina tituli sancte Prisce sancte Romane ecclesie presbiter /cardianlis et episcopus Cracouiensis ad perpetuam rei memoriam. Licet is, de cuius munere venit/, ut sibi a Christi fidelibus suis digne et laudabiliter solvatur de abundacia pietatis sue, quo merita/ supplicium excedit, et vota bene servientibus multo maiora tribuat, quam valeant promereri, unde volentes reddere Domino populum aeceptabilem et fideles Christi ad complacendum, quasi quibusdam alleotivis muneribus et indulgenciarum remissionibus munerare et premiare, ut ex hine reddantur divine gracie apoiores. Cupientes igitur, ut fraternitas fratrum sub titulo textorum in civitate Radomiensi in suo statu atque religione devocionis recipiat augmentum hominesque utriusqe sexus eidem ascripti ad que libet pietatis misericordie et largicionis opera in ipsa fraternitate ex debito vel consuetudine introducta propensius invitentur, omnibus Christi fidelibus dicte fraternitatis quomodolibet ascriptis et in ea existentibus, qui missis, oracionibus, vigiliis, procesionibus interfuerint aut pro apparatis, libris, candelis et aliis quibusvis necesariis eiusdem fraternitatis elemosinas suas dederint vel manus quomodolibet porrexerint adiutrices, vero penitentibus contritis et eofessis de misericordia Omnipotentis Dei et beatorum Petri et Pauli apostolorum eius auctoritate confisi, centum dies indulgenciarum impartimur et de iniunctis eis penitenciis misericorditer in Domino relaxamus. Insuper omnes indulgencias ab olim clare memorie archiepiscopis vel episcopis quarumcumque ecclesiarum et diocesum, eidem fratetnitati factas et in futurum faciendas, ratificamus, gratificamus et approbamus ipsasque ratas et gratas habere /vo/lumus per presentes. In cuius rei testimonium sigillum nostrum presentibus est subappensum. Datum in Radom die tercia decembris anno Domini millesimo quadringentesimo quadragesimo nono”.
______

Autor: Dokumenty miasta Radomia z lat 1355-1450, B. Wyrozumska, BKwRTN, t. 3, z. 4, 1966, s. 62-63

„Zbigniew z ulitowania bożego tytułu św. Pryski kościoła rzymskiego kardynał prezbiter, biskup krakowski, ku wiekuistej pamięci. Lubo ten, który sprawia, że mu wierni godnie i chwalebnie służą, z nadmiaru dobrotliwości swojej, przewyżaszającej wszelkie pobożne pragnienia, zwolennikom swoim prawym, więcej niż mogą być warci udziela, wszelako sposobiąc Panu lud miły i chcąc wyznawców Chrystusowych ponętnymi niejako upominkami i nadaniami odpustowymi pobudzić do żarliwszego gotowania się na przyjęcie łaski bożej oraz życząc, aby tkackie bractwo w mieście Radomiu w swoim zawodzie i religijności nabierało wzrostu, a ludzie obojej płci do niego wpisani, wykonywający z obowiązku lub zwyczaju uczynki pobożności, miłosierdzia i szczodrobliwości tym skwapliwiej starali się je spełniać. Wszystkim do niego należącym, za bywanie na mszach, modlitwach, wigiliach, procesjach oraz robiącym składki na aparaty, księgi, światło i inne potrzeby bractwa, albo je w inny sposób jaki wspomagającym, jeśli obok tego z przygotowaniem i ze skruchą wyspowiadają się, sto dni zadanej pokuty, litośnie w Panu ujmujemy, ufni w miłosierdzie Wszchmogącego Boga w powagę jego św. Piotra i Pawła apostołów. Nadto wszystkie odpusty, od arcybiskupów i biksupów jakichkolwiek kościołów i diecezji temuż bractwu poprzednio udzielone i te, które w przyszłości otrzyma, przyjmujemy, pochwalamy i zatwierdzamy. Na świadectwo czego pieczęć naszą przy niniejszym zawieszono. Dan w Radomiu dnia 3 grudnia 1449 roku”.
______

Autor: Radom i jego kościoły, J. Gacki, 1999, s. 51